Przedsiębiorcy, i to zarówno będący podatnikami pdof, jak i pdop, na podstawie ustawy - Prawo przedsiębiorców, zobowiązani są do dokonywania lub przyjmowania firmowych płatności przekraczających 15000 zł (bez względu na liczbę wynikających z niej płatności) za pośrednictwem rachunku płatniczego.

Przedsiębiorcy, którzy uregulowania te naruszają, nie mają możliwości do obciążania kosztów podatkowych tą częścią płatności wynikającej z takiej transakcji, która została dokonana bez pośrednictwa rachunku płatniczego.

Powstała wątpliwość, czy wynikające z nich ograniczenia należy stosować również w odniesieniu do uregulowania przez przedsiębiorcę kary umownej (np. z tytułu opóźnienia w dostawie towarów, nienależycie wykonanej usługi), gdy jej zapłata wynika z zawartej przez strony umowy.

Ministerstwo Finansów stwierdziło, że co prawda generalnie nie można przyjąć, że kara umowna stanowi płatność określoną w treści umowy, to jednak celem obowiązku wynikającego z Prawa przedsiębiorców jest zapewnienie przejrzystych przepływów pieniężnych między przedsiębiorcami, który przeciwdziała m.in. praniu pieniędzy i przestępczości skarbowej. Dlatego zapłata takiej kary umownej objęta jest ograniczeniami wynikającymi z tego przepisu oraz uregulowań ustaw o podatku dochodowym. W związku z tym, gdy kwota kary umownej przekracza 15.000 zł i przedsiębiorca ureguluje ją gotówką, to kara ta nie może obciążać kosztów podatkowych.

Ponadto resort wskazał, że jeżeli kwota kary umownej wypłacana jest wraz z wynikającą z umowy należnością za towar lub usługę, to dla obowiązków dotyczących bezgotówkowego sposobu regulowania zapłaty, podlega ona sumowaniu z pozostałymi płatnościami składającymi się na jednorazową wartość transakcji. Tym samym obowiązek ten dotyczy również sytuacji, w których sama kara jest niższa od kwoty limitu, ale wraz z kwotą należności głównej go przekracza.