Swoboda zawierania umów to jedna z podstawowych reguł prawnych. Organy podatkowe próbują jednak ją ignorować. Chciałyby dyktować warunki podmiotom gospodarczym i samodzielnie ustalać ceny towarów czy usług. W Kodeksie cywilnym jest przepis, wprowadzający zasadę, zgodnie z którą strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego. Oznacza to, że to strony transakcji same ustalają jej warunki. Jeśli ktoś chce coś sprzedać za daną cenę i znajduje na swój towar czy usługę chętnego, transakcja oczywiście może zostać zawarta. W prawie podatkowym są oczywiście regulacje, które obligują strony do stosowania cen rynkowych. Jeśli cena zbyt rażąco odbiega od warunków rynkowych, organy podatkowe mogą ją skorygować. Okazuje się, że urzędnicy próbują decydować za podatników, co i po ile powinno się sprzedawać, twierdząc, że celem prowadzenia biznesu jest płacenie podatków i ceny powinno się tak ustalać, żeby te fiskalne zobowiązania były jak najwyższe. Przedstawiony problem znalazł już rozwiązanie w sądzie, w wyroku WSA w Łodzi z 20 kwietnia 2016 r. Sąd stanął po stronie podatnika i stwierdził, że (…) nie ma racji organ, wywodząc, że skarżąca dąży do osiągnięcia korzyści podatkowej poprzez zaniżenie podstawy opodatkowania. (…) organ podatkowy nie ma uprawnień, by analizować, czy działania pomiotu gospodarczego mają na celu dobro ostatecznego konsumenta, czy tylko maksymalizację własnych zysków.