Podstawowe pytanie, które powinien zadać sobie podatnik, przed przystąpieniem do rocznego rozliczenia PIT, dotyczy rezydencji podatkowej, która wpływa na obowiązki podatkowe w Polsce. Rezydencja... Ustawa o PIT klasyfikuje podatników na dwie kategorie: - rezydentów podatkowych oraz - nierezydentów. Rezydentem podatkowym jest osoba o nieograniczonym obowiązku podatkowym w Polsce, której miejsce zamieszkania dla celów podatkowych znajduje się w Polsce, co oznacza, że podlega obowiązkowi podatkowemu od całości swoich światowych dochodów, niezależnie od położenia ich źródeł. Podatnicy o ograniczonym obowiązku podatkowym to podatnicy, którzy nie mają miejsca zamieszkania dla celów podatkowych w Polsce (nierezydenci podatkowi) i którzy podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów osiąganych na terytorium Polski (np. praca wykonywana w Polsce, odpłatny najem mieszkania położonego w Polsce). Co istotne, miejsca zamieszkania dla celów podatkowych nie należy równać z miejscem zameldowania. Dla organów podatkowych ta druga kategoria nie ma w praktyce żadnego znaczenia. ...i zasady jej ustalania Zgodnie z polskimi przepisami (art. 3 ust. 1a ustawy o PIT), za osobę mającą miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w Polsce (rezydent podatkowy) uznaje się podatnika, który: a) posiada w Polsce centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub b) przebywa w Polsce dłużej niż 183 dni w roku podatkowym (pod uwagę bierze się każdy dzień fizycznej obecności w Polsce). Warunek 183 dni jest relatywnie łatwy do sprawdzenia, gdyż sprowadza się do obliczenia liczby dni spędzonych w Polsce. Co w przypadku jednak, gdy liczba dni pobytu w Polsce nie przekroczyła 183? Wówczas należy zbadać drugą przesłankę, jaką jest posiadanie w Polsce ośrodka interesów życiowych. Pojęcie to nie zostało przez ustawodawcę zdefiniowane, stąd należy spojrzeć w orzecznictwo oraz Komentarz do Modelowej Konwencji OECD. Dalszy ciąg (całość) do przeczytania w tym miejscu.