Ustawa o pracowniczych planach kapitałowych (PPK) weszła w życie 1 stycznia 2019 r. i stopniowo, po okresie przejściowym, będzie obejmować kolejne grupy zatrudniających. PPK to system odkładania środków finansowych na przyszłe potrzeby pracownika po ukończeniu przez niego 60 roku życia. W systemie tym aktywnie ma uczestniczyć pracodawca. Obowiązek stosowania pracowniczych planów kapitałowych będzie nakładany na pracodawców stopniowo, w zależności od liczby zatrudnionych pracowników.

Wysokość wpłaty na PPK będzie ustalona procentowo na określonym, minimalnym poziomie, ale kwota ta może ulec podwyższeniu do górnego limitu, którego wysokość będzie różna dla pracownika i pracodawcy. Wpłata na PPK będzie wyliczona w oparciu o przyjętą wysokość stopy procentowej oraz wysokość wynagrodzenia brutto pracownika stanowiącego podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie emerytalne i rentowe. Wpłaty na PPK finansowane przez pracodawcę będą zwolnione ze składek na ubezpieczenie emerytalne i rentowe i będą dla pracodawcy stanowić koszt uzyskania przychodu, z wyjątkiem wpłat odprowadzonych od nagród i premii wypłaconych z dochodu po opodatkowaniu. Wpłaty na PPK finansowane przez pracownika będą potrącane z wynagrodzenia po jego opodatkowaniu. Wpłata pracodawcy na rzecz pracownika będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem dochodowym, którego ciężar poniesie pracownik.

Dla osób zatrudnionych PPK jest programem dobrowolnym. Pracodawca zatrudniający co najmniej jedną osobę deklarującą chęć uczestnictwa w PPK będzie zobowiązany do realizacji programu.

Obowiązek zawierania umów o zarządzanie PPK będzie nakładany na pracodawców stopniowo, w zależności od liczby zatrudnionych pracowników. W pierwszej kolejności będą to duże firmy.